Το σύνδρομο του “καλού” παιδιού

Σε μία οικογένεια όπου κυριαρχεί η συμμόρφωση και η υπακοή, η αποδοχή και η αγάπη μπορεί να καταχτηθεί μόνο μέσα από σκληρή προσπάθεια.

Τα «καλά» παιδιά προκειμένου να μη απορριφθούν και να κερδίσουν την προσοχή και αγάπη των γονέων πρέπει να αποφεύγουν «κακές» συμπεριφορές που αφορούν την ικανοποίηση των αναγκών, την αυθεντικότητα του εαυτού και την άρνηση συμμόρφωσης σε οδηγίες.

Μαθαίνουν λοιπόν να καταπιέζουν και να κρύβουν πτυχές του εαυτού τους, γεγονός που ενισχύεται από την μεγαλύτερη προσοχή του γονέα στο πλέον «καλό» παιδί… Με αυτόν τον τρόπο δύναται να σχηματιστεί και η πεποίθηση του «δεν είμαι αρκετός».

Σαν αποτέλεσμα μπορεί να δημιουργηθεί ένας «ψευδής» εαυτός, όπου το παιδί κρατάει τις αποδεκτές μόνο πλευρές του και κρύβει τις πιο «σκοτεινές» για να επιτύχει να ευχαριστήσει τον περίγυρό του. Πού οδηγούνται όμως όλα αυτά τα καταπιεσμένα «αρνητικά» συναισθήματα που τους απαγορεύεται να εκφράσουν;

Το «όχι» αποτελεί μία κακή λέξη για την περίπτωση του καλού παιδιού, καθώς έτσι θα απογοητεύσει τους γονείς και θα χάσει την αποδοχή τους. Η μικρή αυτή λέξη μαθαίνεται ότι μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες…

Η ταυτότητα αυτή ακολουθεί τα «καλά» παιδιά και στην ενηλικίωση, επηρεάζοντας τόσο τις ερωτικές όσο και τις φιλικές σχέσεις μέσα από την επανάληψη του μαθημένου μοτίβου από τα παιδικά χρόνια…

Η ψυχοθεραπεία θα σπάσει τα δεσμά και θα αφήσει τον αληθινό εαυτό να βγει στην επιφάνεια. Είναι η οδός για την πραγματική ευτυχία και τη δημιουργία αυθεντικών σχέσεων.