FOMO vs JOMO: Ανάγκη να είσαι παντού ή επιλογή να είσαι με εσένα

Το καλοκαίρι συνοδεύεται συχνά από μια άρρητη κοινωνική προσδοκία: να περνάει κανείς υπέροχα. Να ταξιδεύει, να βγαίνει, να γεμίζει εμπειρίες και να τις μοιράζεται. Σε αυτό το πλαίσιο, αναδύεται ένα γνώριμο αίσθημα: το FOMO – ο φόβος ότι κάτι σημαντικό χάνεται. Είναι η αίσθηση ότι άλλοι ζουν περισσότερο, γελούν πιο πολύ, απολαμβάνουν περισσότερα αγαθά…

Το FOMO ενισχύεται κατακόρυφα μέσα από τα social media. Η συνεχής ροή εικόνων από «καρέ» της ζωής άλλων δημιουργεί μια παραμορφωμένη εικόνα της πραγματικότητας, οδηγώντας το μυαλό σε μία διαδικασία σύγκρισης και φόβου ότι κάτι πολύτιμο μένει εκτός. Πρόκειται για μια ψυχολογική κατάσταση που έχει συνδεθεί με αυξημένα επίπεδα στρες, άγχους και χαμηλότερη αυτοεκτίμηση.

Απέναντι σε αυτή την πίεση, έρχεται μια εναλλακτική προσέγγιση: το JOMO- joy of missing out… Η χαρά της απουσίας. Αναφέρεται στην συνειδητή επιλογή να μη συμμετέχει κάποιος σε όλα, χωρίς όμως να δημιουργούνται ενοχές. Αντί για φόβο, εδώ υπάρχει, ηρεμία.

Το JOMO δεν σημαίνει απομόνωση ή απάθεια… σημαίνει σύνδεση με τον εαυτό και τις πραγματικές του ανάγκες, χωρίς την ανάγκη για μία εξωτερική επιβεβαίωση.

Ο περιορισμός της χρήσης των social media, ειδικά σε στιγμές που η ψυχική διάθεση είναι εύθραυστη, είναι ένα πρώτο βήμα προς την σύνδεση με τον εαυτό. Η αποσύνδεση επιτρέπει την επανασύνδεση με το παρόν και φέρνει την ενσυνειδητότητα. Είναι σημαντικό να μπορεί να έρθει η χαρά ακόμα και σε κατάσταση ηρεμίας. Αυτό μπορεί να ενισχυθεί μέσα από δραστηριότητες, όπως είναι μία βόλτα στη φύση, η δημιουργική γραφή ή ακόμα και η απλή παρατήρηση.

Το καλοκαίρι δεν αφορά διαγωνισμό εμπειριών. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να το περάσει κανείς. Μερικές από τις πιο ουσιαστικές στιγμές δεν καταγράφονται σε κάμερες… Συχνά βρίσκονται σε μια σιωπηλή βεράντα, ένα βιβλίο, έναν αργό περίπατο ή μια αυθόρμητη συζήτηση.

Ίσως τελικά η αληθινή ελευθερία να βρίσκεται όχι στο να προλαβαίνουμε τα πάντα, αλλά στο να είμαστε απλά και μόνο στο  «τώρα», με ό,τι αυτό συνοδεύεται. Η ζωή δεν χρειάζεται πάντα έντονες κορυφώσεις για να είναι ουσιαστική — πολλές φορές, η πληρότητα γεννιέται από τις ήπιες, απλές στιγμές που τις συνοδεύουν ήρεμα συναισθήματα. Το να διακρίνουμε τι επιθυμούμε από αυτό που βαθιά χρειαζόμαστε, είναι μια πράξη αυτογνωσίας. Και όταν της δώσουμε χώρο, το αίσθημα της απώλειας μεταμορφώνεται σε ένα αίσθημα επιστροφής στον εαυτό μας.