Τρέχοντας προς το αύριο: Η δυσκολία να ζήσουμε το “τώρα”

Στην εποχή της ταχύτητας, των υπερερεθισμάτων και της αδιάκοπης συνδεσιμότητας, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται ένα εσωτερικό κενό, μια διάχυτη ανησυχία που δεν έχει σαφή αιτία, αλλά διαβρώνει τη διάθεση και την ενέργεια της καθημερινότητας. Οι υποχρεώσεις πολλαπλασιάζονται, οι απαιτήσεις αυξάνονται, και το μυαλό μας «τρέχει» διαρκώς, εναλλάσσοντας εικόνες, ειδοποιήσεις, αγωνίες και λίστες εκκρεμοτήτων.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ικανότητα να είμαστε ενεργοί συμμετέχοντες στο “τώρα” μοιάζει με πολυτέλεια. Κι όμως, η σύνδεση με την παρούσα στιγμή είναι περισσότερο ανάγκη παρά επιλογή. Η ενσυνειδητότητα (mindfulness), μια πρακτική με ρίζες στον βουδισμό, προτείνει μια επιστροφή στην επίγνωση, στην παρατήρηση χωρίς κριτική, στην αποδοχή και στη βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας.

Η πρακτική αυτή μπορεί να μας προσφέρει πολύτιμα εργαλεία: αυξημένη αυτογνωσία, επανασύνδεση με τις αξίες μας, μείωση του άγχους, καλλιέργεια ευγνωμοσύνης και ενίσχυση της δημιουργικότητας. Μέσα από μικρές καθημερινές πράξεις, όπως η ενσυνείδητη αναπνοή, το ημερολόγιο ευγνωμοσύνης ή η παρατήρηση της φύσης, μπορούμε να επαναφέρουμε την αρμονία στον εσωτερικό μας ρυθμό.

Η ασυνείδητη πίεση να κάνουμε περισσότερα, πιο γρήγορα και πιο αποδοτικά, μας αποσυντονίζει από τον φυσικό ρυθμό του σώματός μας. Τα πρώτα σημάδια της δυσαρμονίας είναι γνώριμα: κακή διάθεση, αϋπνία, έλλειψη συγκέντρωσης, εκνευρισμός. Όλα αυτά είναι σήματα κινδύνου, που υποδεικνύουν ότι το σώμα και το μυαλό ζητούν επειγόντως επιβράδυνση και ανάσα.

Δεν είναι απλό να αντισταθεί κανείς στον ρυθμό της εποχής, που σχεδόν επιβάλλει να βιαζόμαστε, να προλαβαίνουμε και να ζούμε γρήγορα. Σημειώνεται ωστόσο σημαντική διαφορά, όταν διανύουμε τον χρόνο με το “να ζούμε” από το “να επιβιώνουμε”. Υπάρχουν στιγμές που αξίζουν την προσοχή μας: μια συνομιλία, μια χειραψία, ένα βλέμμα, μια ανάσα. Όσο περισσότερο δίνουμε αξία σε αυτές τις φαινομενικά ασήμαντες εμπειρίες, τόσο περισσότερο δημιουργούμε έναν προσωπικό “χώρο μέσα στον χρόνο” που μας προστατεύει από την πίεση του εξωτερικού κόσμου.

Ζούμε σε μια εποχή που μας προσφέρει τεχνολογικές ευκολίες και ταυτόχρονα μας κατακλύζει με πληροφορία και θόρυβο. Η ενσυνειδητότητα δεν είναι απλώς μια τεχνική χαλάρωσης· είναι μια στάση ζωής που μας επιτρέπει να σταθούμε γερά στο παρόν, να αφουγκραστούμε τις ανάγκες μας και να ζήσουμε με περισσότερη πληρότητα.

Σε έναν κόσμο που τρέχει διαρκώς προς το αύριο, ίσως το πιο επαναστατικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε για λίγο και να ζήσουμε το τώρα…