Απόρριψη..(ΙΙ)

Σε συνέχεια του προηγούμενο άρθρου ας εξετάσουμε και μία άλλη πλευρά της απόρριψης…

«Απορρίπτω για να μην απορριφθώ»

Η πρώιμη και η παιδική μας ηλικία είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία της αυτοαξίας μας- που επιτρέπει την αποδοχή του εαυτού- και κατόπιν του πλαισίου στο οποίο στηρίζονται όλες οι σχέσεις στη ζωή μας. Με βάση αυτά προκύπτει και ο αντίστοιχος τρόπος που θα επιλέξουμε να αντιμετωπίσουμε την όποια απόρριψη βιώσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Η απόρριψη μπορεί να έρθει από την οικογένεια, τις φιλικές ή ρομαντικές σχέσεις, ακόμα και από το χώρο εργασίας. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μία αρνητική εμπειρία που προκαλεί αισθήματα άγχους, θυμού και αμφισβήτησης της αυτοαξίας μας.

Είναι συναισθήματα και σκέψεις που μπορεί να γίνουν βασανιστικά και ανυπόφορα, απασχολώντας συνέχεια το μυαλό και επηρεάζοντας την καθημερινότητά μας. Πρόκειται επομένως για ένα εξουθενωτικό για τον εαυτό βίωμα. Για αυτό τον λόγο, πολλές φορές η επιλογή να απορρίψουμε ΠΡΩΤΟΙ τους άλλους μοιάζει ο εύκολος δρόμος. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε να προφυλάσσουμε τον εαυτό από τον νιώσει ξανά τα τόσο έντονα συναισθήματα που φέρνει η απόρριψη.

Αφήνουμε τους ανθρώπους, για να μη μας αφήσουν εκείνοι και καταλήξουμε να πληγωθούμε…

Ενώ με μία πρώτη ματιά φαίνεται αρκετά ασφαλές για τον εαυτό, στην πραγματικότητα αποτελεί ένα μέσο αποξένωσης που το συνοδεύει η μοναξιά. Μπαίνουμε έτσι σε έναν φαύλο κύκλο όπου αναζητούμε συνεχώς σημάδια απόρριψης στους άλλους και συμπεριφερόμαστε με τρόπο που τους απομακρύνει, ώστε να προλάβουμε «το κακό»…τον πόνο που ακολουθεί…